Onze voeten zijn al wat terug op hun effen.
Het was een stap-dag.
Voor mij was het vertrek in Lembeek.
Nog maar pas de deur uit of ik denk "foldertjes vergeten".
Ik terug naar binnen.
Cross cross naar het station.
Eenmaal in Halle-station is het nog eventjes wachten op de anderen.
De bakker aan het station eens uitproberen.
Ik heb nog niet ontbeten.
Daar komen mijn foldertjes al van pas.
Hier liggen aan de toonbank verschillende foldertjes.
Eventjes gevraagd en de Halse promotour is gestart.
Blijkbaar ben ik niet de enige vroege vogel
en als 5 minuten later Nadine en Marie-Louise toekomen,
is startplaats Halle volledig en nemen we de eerste trein naar Brussel.
De spoorwegen zijn ons goed gezind.
De ene trein heeft vertraging waardoor ze een eerdere trein kan nemen met de dochter.
De andere zit juist op schema.
De migrainepatiënt van de vorige avond komt stralend de roltrap af.
Alles ziet er goed uit!
Spijtig genoeg wil de metro niet mee en laten we een trein gaan voor Jacqueline.
Misschien ook ons geluk, want op de trein van 8 minuten later vinden we een lege fietscoupé.
Gezellig met een groep van 12.
Jacqueline haalt ook deze trein niet, maar we kunnen niet wachten:
deze keer zouden we te veel tijd verliezen.
Nadine zal haar opwachten in Brugge- station terwijl de rest van ons vooruit gaat.
Op de trein klinkt er ineens een beep-beep : een onverwachte sms brengt ons goed nieuws. Irène, wacht ons, na afgezegd te hebben, al op in het station van Brugge.
Eenmaal in Brugge, gaan we op stap.
Brugge is een stad om te voet te verkennen.
Spijtig genoeg ligt alles wat kant betreft een beetje uiteen,
waardoor je toch serieus moet stappen.
Op het binnenplein van het grote begijnhof
voel ik me juist een eendje dat met haar jongen op stap is,
allemaal blijven ze mooi achter me aanwaggelen.
Ik ben de bende wel kwijt bij het eerste souvenirwinkeltje van Brugge.
Daar is het eventjes vitrinekijken, tot mama-eend roept : “Het is langs hier hoor!!”
Eerste halte op het Walplein, brouwerij Halve Maan.
Waar we voor één keer niet aan onze osteoporose gaan werken, maar de Internationale Kanttentoonstelling van de kantdagen gaan bezoeken.
Eenmaal hier ben ik eigenlijk blij dat we dit vandaag doen, het is er nu al redelijk druk, wat zou dit morgen of zondag niet geven.
Eenmaal dat Nadine en Jacqueline ons hier vervoegen zijn we volledig en kunnen we de rest van de dag tot 14 tellen.
Voor mij is het geluk hier eventjes op.
Batterijproblemen, mijn fototoestel weigert dienst en ik krijg dan maar Nadines toestel in de handen geduwd. Waar ik wazige foto's mee maak, blijkbaar gezien nadien.
Te veel luxe aan mijn toestelletje en met dit apparaat heb ik de beeldstabilisator blijkbaar wel nodig.
Er wordt rondgeneusd tussen de verschillende standen. Nadine en ik doen aan contactwerking. Een gezellige babbel met Magda van Blankenberge, met de belofte dat ze zeker naar onze tentoonstelling komt.
( Hopelijk krijgen we deze mooi in orde )
Ondertussen is het al weer middag. wat vliegt de tijd.
Nog snel om de hoek naar 't Verwennerietje en dan laten we ze vrij.
Het wordt druk op straat!
Gelukkig zijn ze straks een beetje vrij, want met 14 in de winkel krijg je het gevoel van een Marokkaanse gevangenis.
Ik beperkte me ertoe als laatste door de deur te gaan, een stapje opzij te zetten en terug naar buiten te keren. Het was er me iets te druk.
Vervroegde vrijlating komt niet aan de oren. Samen uit, samen thuis.
En we gaan op zoek naar een plaatsje om te gaan eten.
Vervolg zie deel 2.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten